اگر برای یک اشتباه هزار دلیل بیاورید،در واقع هزار و یک اشتباه از شما سرزده است.  

درویشی به به در دیهی[1] رسید جمعی کدخایان را دید آن جا نشسته، گفت چون چیزی بدهید وگرنه با شما نیز آن کنم که با آن دیگر کردم. ایشان بترسیدند گفتند مبادا این ولیّی یا ساحری باشد و خرابیی از او به ما رسد. آنچه خواستند بدادند. بعد از آن از او پرسیدند که که با آن ده دیگر چه کردی؟ گفت آن جا سوال کردم هیچ به من ندادند، آن ده رها کردم و این جا آمدم اگر شما نیز چیزی به من نمی دادید این ده رها می کردم و ده دیگر دیگر می رفتم.

(عبید زاکانی)

آیا می توانید ذهنتان را از پرسه زدن باز دارید

و آن را به یگانگی ابتدایی -با هستی- باز گردانید؟

آیا می توانید بدنتان را همانند نوزادان دوباره نرم و انعطاف پذیر کنید؟

آیا می توانید دید درونی تان را پاک کنید

تا چیزی جز نور نبینید؟

آیا می توانید دیگران را دوست بدارید

و آنها را بدون تحمیل خواسته های خود راهنمایی کنید؟

آیا می توانید در برخورد با مسائل مهم و حیاتی زندگی هیچ دخالتی نکنید

 و اجازه دهید آنچه باید، رخ دهد؟

آيا مي توانيد از ذهن خود دست بكشيد

و بدون دخالت ذهن درك كنيد؟

داشتن بدون احساس مالكيت،

عمل كردن بدون انتظار داشتن

و راهنمايي كردن بدون سعي در حكم راندن

فضايل عالي محسوب مي شوند.

و اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی می گشت

و بدانیم اگر نور نبود منطق زنده ی پرواز دگرگون می شد

و بدانیم که پیش از مرجلن خلائی بود در اندیشه ی دریاها

مرگ پایان یک کبوتر نیست

مرگ وارونه ی یک زنجره نیست

مرگ در ذهن اقاقی جاریست

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است

گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد

و همه می دانیم ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است

ندانستن، دانش راستين است.

تلاش براي انباشتنِ دانش، بيماري است.

ابتدا بدانيد كه بيماريد،

سپس براي سلامتي كوشش كنيد.

فرزانه طبيب خود است.

او خود را از تمام دانسته هايش رها نموده

پس در حقيقت يكپارچه و كامل است.

ترسو قبل از مرگش بارها می­میرد؛ دلیر فقط یک بار طعم آن را می­چشد.